به نقل از «فرارو»

انتقام نسل سوخته

تاریخ انتشار: ۸ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۱۲۳۴۵

عباس عبدی در اعتماد نوشت: در گیرو‌دار اوضاع کنونی می‌خواهم به مساله‌ای بپردازم که به نظرم اهمیت دارد. در جریان اعتراضات پاییز، خیلی‌ها معتقد بودند که نیروی اصلی آن اعتراضات دهه هشتادی‌ها یا نسل z هستند. به اعتقاد من آن‌ها نیروی میدان بودند، اصل ماجرا به متولدین دهه ۱۳۶۰ مربوط می‌شد.

به عبارت دقیق‌تر متولدین ۱۳۵۵ تا ۱۳۶۵ منظورم است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با قدری بالا و پایین. متولدین دهه ۱۳۶۵ تا ۱۳۷۵ در رده بعدی قرار داشتند و متولدین ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۵ بیشتر در مقام عمل‌کننده حاضر می‌شدند. آنان که می‌گفتند دهه هشتادی‌ها بودند، از یک سو آنان را بیشتر می‌دیدند و از سوی دیگر گمان می‌کردند که آنان از طرف ساختار رسمی نادیده گرفته شده‌اند لذا معترض شده‌اند. ولی واقعیت این بود که دهه شصتی‌ها مظلوم‌ترین نسل تاریخ اخیر ایران هستند، در عین حال که یکی از شایسته‌ترین نسل‌ها هم هستند و اثرات این دو ویژگی موجب نفرت بیشتر آنان از وضع موجود شد و در اعتراضات پاییز خود را بازتاب داد.

در این یادداشت می‌کوشم نشان دهم که چرا آنان مظلوم‌ترین نسل و در عین حال شایسته‌ترین‌ها بودند. طبعا این ویژگی‌ها و شرایط عمومی این نسل است و نه لزوما همه.

فضای عمومی - این نسل در فضای عمومی انقلاب متولد شدند. دوران پرتنش انقلاب، اوضاع سیاسی پس از انقلاب و سپس جنگ و... وضعیتی که تنش‌های گوناگونی را به افراد و خانواده‌ها وارد می‌کرد، شاید بتوان گفت که فضای عمومی برای آنان سیاه و سفید بود و کودکان متولد این مقطع خیلی کمتر از کودکان دوره‌های پیش و پس از خود کودکی کردند و با تنوع زندگی مواجه نبودند. رسانه‌ها و مدرسه و خیابان برای آن‌ها همگی به یک رنگ بود و شادی و شیطنت کمرنگ‌ترین بود.

فضای خانواده - اغلب خانواده‌ها پرتعداد بودند. در این فاصله ده‌ساله بیش از ۱۶ میلیون نفر به جمعیت کشور افزوده شد که به‌طور متوسط و با در نظر گرفتن آمار مرگ و میر سالانه ۸/۱ میلیون کودک به جمعیت ۳۳ میلیونی سال ۵۵ اضافه می‌شد و اندازه خانوار و رشد جمعیت را به بالاترین حد در ایران رساند.

پدران و مادران درگیر زندگی و انقلاب خود بودند، تعداد فرزندان که زیاد شود، بهره‌مندی آنان از امکانات زندگی اندک می‌شود، طبعا محبت و توجه کمتری را تجربه می‌کنند. جالب است که خانواده‌ها نه فقط تعداد فرزندان آنان بیشتر شد، بلکه سن پدران نیز کمتر شد و نوعی ازدواج‌های زودرس را شاهدیم که با بنیه پایین اقتصادی خانوار همراه بود.

فضای اقتصادی - به‌طور قطع به علل گوناگون وضعیت اقتصادی رو به افول بود، تولید ناخالص داخلی از سال ۱۳۵۶ تا ۱۳۶۷، به‌طور مستمر به جز ۳ سال در حال کاهش بود، گرچه فشار به خانوار‌ها به اندازه این کاهش نبود، ولی در مجموع بخش مهمی از این فشار به درآمد و هزینه‌های خانوار منتقل می‌شد که با رشد جمعیت هم مواجه بود. استفاده از کوپن یکی از راه‌های جبران این وضعیت بود که در این مقطع شاهد آن هستیم.

آموزش و بهداشت - گرچه به لحاظ شاخص‌های آموزشی و بهداشتی وضعیت متولدین این دهه نسبت به پیشینیان خود بهبود یافت، ولی در هر حال مواجه با کمبود امکانات از جمله مدارس دو یا حتی سه شیفته با تعداد دانش‌آموزان بیشتر شدند. فضای مدارس نیز متاثر از فضای عمومی جامعه فاقد نشاط و تنوع بود، بیشتر محلی برای انتقال مفاهیمی ایدئولوژیک بود که از نظر این کودکان که درکی از انقلاب نداشتند، امری تحمیلی می‌آمد و بعد‌ها ضد مذهبی‌ترین افراد از دل همین نوع آموزش بیرون آمدند.

این وضعیت در دانشگاه‌ها هم ادامه یافت، یعنی این نسل که از ۱۸ سالگی وارد دانشگاه شد، از یک‌سو همچنان تحت کنترل‌های فکری و اعتقادی و رفتاری بود، و از سوی دیگر به لحاظ کمّی نسبت به گذشته وضعیت خوبی پیدا کرد. از سال تحصیلی ۱۳۷۵-۱۳۷۴ که این‌ها وارد دانشگاه شدند، ظرفیت دانشگاه‌ها دو برابر شد، به ویژه برای دختران این تحول ملموس‌تر بود. بنابراین نسل مذکور با یک تعارض جدی مواجه بودند، از یک سو تعداد بیشتری وارد فرآیند آموزش عمومی و عالی شدند ولی با محدودیت‌های این نظام نیز دست و پنجه نرم می‌کردند. در هر صورت کیفیت آموزشی آنان به علل گوناگون به ویژه در حوزه علوم اجتماعی و انسانی بهتر از پیشینیان آنان بود.

اشتغال

اگر سن اشتغال را پس از تحصیل در دانشگاه در نظر بگیریم، یعنی متولدین ۱۳۶۰ (میانگین) باید در ۱۳۸۴-۱۳۸۳ وارد بازار کار شوند، ولی نکته مهم این است که آنان وارد دهه‌ای از اقتصاد ایران شدند که مصادف با دوره احمدی‌نژاد بود و شاهد توقف رشد اشتغال هستیم. نرخ مشارکت اقتصادی که در دوره اصلاحات به سرعت در حال افزایش بود و از ۷/۳۴ درصد در سال ۱۳۷۶ به ۳/۴۱ درصد در سال ۱۳۸۴ رسیده بود روند نزولی یافت و در سال ۱۳۹۰ به ۹/۳۶ درصد رسید که بیشترین زیان آن متوجه زنان بود. زنانی که در دانشگاه‌ها حضور بیشتری می‌یافتند، در عرصه اشتغال دچار عقبگرد شدند و این موجب خشم و عصبانیت بیشتر آنان نیز می‌گردید. نرخ مشارکت زنان از ۱/۱۷ درصد در سال ۱۳۸۴ به ۰/۱۲ درصد در سال ۱۳۹۳ رسید که نزول فاحشی بود.

در این فاصله نرخ بیکاری مردان کم شد ولی نرخ بیکاری زنان افزایش یافت. در نقطه مقابل تعداد دانشجویان دختر که در سال ۱۳۷۶، حدود دو سوم دانشجویان پسر بودند در سال ۱۳۸۴، حدود ۷ درصد نیز بیش از دانشجویان پسر شده بودند. در واقع نسل مذکور نه تنها از نظر وضعیت اقتصادی و اشتغال عقب افتادند، بلکه این امر برای زنان بیشتر بود، در عین حال که هر دو جنس به ویژه زنان موقعیت‌های آموزشی بهتری پیدا کرده بودند.

منبع: فرارو

کلیدواژه: دهه شصتی ها درصد در سال فضای عمومی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۱۲۳۴۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حماس: تصمیم نتانیاهو علیه الجزیره انتقام جویانه است

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از الجزیره، جنبش مقاومت اسلامی فلسطین حماس نسبت به تصمیم کابینه رژیم صهیونیستی در بستن دفتر الجزیره در سرزمین‌های اشغالی واکنش نشان داد.

جنبش حماس تاکید کرد: تصمیم نتانیاهوی جنایتکار و کابینه‌اش در بستن دفتر شبکه الجزیره و ممانعت از فعالیت و پوشش خبری این شبکه، نقض آشکار آزادی مطبوعات و خبرنگاری است.

در ادامه این بیانیه آمده است: تصمیم نتانیاهو در بستن دفتر شبکه الجزیره اقدامی سرکوبگرانه و انتقامی نسبت به نقش حرفه‌ای الجزیره در رسوایی جنایت‌های اشغالگران و نقض قوانینِ صورت‌گرفته از سوی آن‌ها است.

جنبش حماس بیان کرد: این تصمیم در راستای به کرسی‌نشاندن جنگ اعلامی علیه خبرنگارانی است که در معرض تروریسم برنامه‌ریزی‌شده صهیونیستی با هدف پنهان‌نمودن حقیقت قرار دارند.

در ادامه این بیانیه آمده است: هجمه رژیم اشغالگر علیه شبکه الجزیره و کشتار نزدیک به ۱۴۱ خبرنگار در نوار غزه از ۷ ماه پیش تاکنون، دروغ‌بودن ادعاهای رژیم اشغالگر در خصوص آزادی مطبوعات را روشن می‌کند.

جنبش حماس اعلام کرد: ما به شدت بستن دفاتر شبکه الجزیره از سوی رژیم اشغالگر را محکوم می‌کنیم و از موسسات حقوقی و مطبوعاتی بین‌المللی می‌خواهیم که ضمن محکوم‌نمودن این اقدام، مجازات‌هایی را علیه رژیم صهیونیستی اعمال کنند.

گفتنی است کمی پیش‌تر «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی اعلام کرد که کابینه وی به لایحه تعطیلی شبکه تلویزیونی «الجزیره» قطر در تل‌آویو رای داده است.

تلویزیون رژیم صهیونیستی به نقل از دفتر «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر این رژیم اعلام کرد: تصمیم به بستن شبکه الجزیره در اسرائیل با اجماع آرا در کابینه به تصویب رسید.

نتانیاهو مدعی شد: کابینه به ریاست من و با اتفاق نظر تصمیم گرفت شبکه فتنه‌گر الجزیره را در اسرائیل ببندد.

کد خبر 6097473